โดย อ.วิโรจน์ กรดนิยมชัย

27 สิงหาคม 2560

เมื่อตอนที่แล้ว ผมทิ้งท้ายเอาไว้ว่าผมจะเล่า เรื่องการสอนของอาจารย์ประยูรสอน และผมนำมาสอนตามอย่างอาจารย์ เดินตามรอยของอาจารย์ ทำให้ชีวิตของผมอยู่ได้จนทุกวันนี้

ผมเป็นนักเรียนโหราศาสตร์ที่ไม่ได้คิดถึงว่า เรียนแล้วจะเอาไปทำอะไร ขอใช้เวลาว่างที่มีอย่างมีความสุขกับการเรียน และได้ความรู้ หน้าที่การงานก็มั่นคงแล้ว ไม่ลำบากอะไร ไม่ต้องดิ้นรนเป็นหมอดู และไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะต้องมายืนสอนโหราศาสตร์ แต่คงเพราะโชคชะตากำหนดที่ทำให้ชีวิตของผมต้องมาถึงจุดนี้

ทุกเช้าวันเสาร์ ถึงเที่ยง เป็นเวลาที่ผมเรียนโหราศาสตร์ กับอาจารย์ประยูร พอสอนเสร็จอาจารย์ก็จะขับรถออกจากสมาคมโหรฯ เพื่อไปสอนต่อที่โรงเรียนโหราศาสตร์กรุงเทพ ซึ่งเป็นโรงเรียนที่อาจารย์ประยูรสอนร่วมกับอาจารย์จรัญ พิกุล ถึงตรงนี้ต้องเล่าถึงอาจารย์จรัญ พิกุล บ้าง ผมไม่เคยเรียนกับท่าน และไม่เคยสนทนากับท่าน เพราะท่านก็ไม่รู้จักผม แต่ผมให้ความเคารพท่านอาจารย์จรัญ ในฐานะที่ท่านเป็นอาจารย์ผู้ใหญ่ และเป็นเพื่อนกับอาจารย์ประยูร ผมยิ่งต้องให้ความเคารพเหมือนกัน (เช่นเดียวกับอาจารย์สอนโหราศาสตร์ทุกท่านในสมาคมโหรฯ ที่ถึงแม้ผมจะไม่เคยเรียนด้วย แต่ผมก็ให้ความเคารพทุกท่าน) ผมจึงไม่รู้จักอาจารย์จรัญ พิกุล รวมทั้งลูกศิษย์ของอาจารย์ที่โรงเรียนโหราศาสตร์กรุงเทพ (และคงเป็นนิสัยติดตัวผมมาถึงวันทำงานด้วย ที่ผมไม่ติดตามหัวหน้าไปไหนๆด้วย เพราะถือว่า “มีหน้าที่เท่าที่ได้รับมอบหมาย และไม่เคยเลือกเส้นทางชีวิตตามที่อยากมี อยากเป็น หรืออยากได้ เพราะ ไม่เคยคิดอยากมี ไม่คิดอยากจะเป็น และไม่เคยคิดอยากได้ อะไรที่ไม่ใช่ของเราก็จะไม่ใช่ของเรา แต่ถ้าเป็นของของเรา วันหนึ่งก็จะต้องเป็นของเรา”)

ผมเป็นนักเรียนที่ไม่เคยเดินตามอาจารย์ ถ้าอาจารย์เรียก ผมยินดีทำให้เต็มที่เท่าที่จะทำได้ สมัยนั้นผมคิดว่าเราเป็นเด็กใหม่ คงเข้าถึงอาจารย์ไม่ได้ เพราะทุกวันเสาร์จะเห็นลูกศิษย์หลายๆคนห้อมล้อมอาจารย์ตลอดเวลา แม้กระทั่งเวลาพักระหว่างชั่วโมงเรียน อาจารย์ก็ไม่ได้พัก เพราะต้องตอบคำถามสารพัดให้แก่ลูกศิษย์ทุกคน อาจารย์ประยูรจะมีวันว่างเฉพาะ วันจันทร์ ถึงวันศุกร์ ถ้าไม่มีใครไปหาเพื่อให้ดูดวงชะตา แต่วันเสาร์และอาทิตย์ อาจารย์จะอยู่กับนักเรียนที่สมาคมโหรฯในวันเสาร์เช้า และตอนบ่าย กับวันอาทิตย์ทั้งวัน อาจารย์จะอยู่ที่โรงเรียนโหราศาสตร์กรุงเทพ ผมจึงเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ประยูรเฉพาะที่สมาคมโหรฯเพียงแห่งเดียว

เพราะการที่ผมไม่ใช่คนที่วิ่งติดตามอาจารย์ประยูรเลย ผมจึงพูดได้ว่า ผมไม่ใช่ลูกศิษย์ใกล้ชิดอาจารย์ชนิดไปไหนไปกัน หรือ “ลูกศิษย์ก้นกุฏิ” ผมรักและเคารพอาจารย์ประยูร ด้วยการปฏิบัติบูชา คือ ยึดถืออาจารย์ คือแบบอย่างในการเป็นนักโหราศาสตร์ และในการเป็นผู้สอนโหราศาสตร์ตราบจนทุกวันนี้ มีอยู่วันหนึ่งที่ผมและเพื่อนอีกคนหนึ่ง จะไปงานพระราชทานเพลิงศพ ลูกศิษย์คนหนึ่งที่เป็นแอร์โฮสเตรสของการบินไทย ที่เสียชีวิตจากการที่เครื่องบินเกิดอุบัติเหตุที่ กัฐมัณฑุ ประเทศเนปาล ระหว่างทางที่เรานั่งรถไปกับอาจารย์ ท่านได้คุยถึงสถานการณ์ที่โหราศาสตร์กรุงเทพ ท่านได้บอกแก่ผมว่า “คุณวิโรจน์ ก็ดูแลเฉพาะที่สมาคมโหรฯ ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับที่โรงเรียนโหราศาสตร์กรุงเทพ” ผมรับคำ “ครับ” และนี่คือ สัญญาใจที่ผมรับปากกับอาจารย์ประยูร มาถึงวันนี้ แต่วันหนึ่งผมก็ต้องเดินออกจากสมาคมโหรฯ หลังจากที่ผมสอนที่สมาคมโหรตั้งแต่ปี 2536 ถึงปี 2542

จบตอนนี้ก็ยังไม่ได้เล่าเรื่อง สิ่งที่อาจารย์สอน และบอกเกี่ยวกับการไปที่โรงเรียนโหราศาสตร์ฮัมบรูก ต้องรอตอนต่อไป

#ทุกสิ่งล้วนโหราศาสตร์

#โหราศาสตร์

#ยูเรเนียน

#วิโรจน์ #กรดนิยมชัย